Εφαρμογή θεατρικού παιχνιδιού σε Project για τα φύκη
Θεοδώρα Ψαλλιδάκη
1ο Δημοτικό Σχολείο Γαζίου
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Μέσα από το θεατρικό παιχνίδι προσπαθήσαμε να έρθουν οι μαθητές της Α’ τάξης κοντά στη θάλασσα. Στην αρχή προσπαθήσαμε να δούμε τον κόσμο μέσα από τα μπλε ζελοφάν και έπειτα γνωρίσαμε τα αντικείμενα του βυθού και παίξαμε μαζί τους. Σε επόμενή μας δράση παίξαμε μέσα στον βυθό. Με τη βοήθεια μιας μπλε ζελατίνας μεταμορφώσαμε την τάξη μας σε βυθό και γίναμε ψάρια. Ταξιδέψαμε στον βυθό ενώ μεταμορφώσαμε τη ζελατίνα και σε καράβι και ζήσαμε μια μεγάλη θαλασσοταραχή. Έπειτα παίξαμε με τα χάρτινα καράβια μας, μεταμορφωθήκαμε σε αέρας αλλά και κύμα και, τέλος, διακοσμήσαμε τα χάρτινα καράβια μας. Τέλος συνδέσαμε τα παιχνίδια μας με τη θάλασσα με το eurofykious project που υλοποιούσαν τα παιδιά με τις δασκάλες τους, Επταμηνιτάκη Μαγδαληνή (ΠΕ 70) και Κωστάκη Στέλα – Μαρίνα (ΠΕ 70). Κατά τη συγκεκριμένη δραστηριότητα: μια μέρα με ήλιο και πολλή ζέστη ξεκινήσαμε να πάμε στη θάλασσα. Στον δρόμο συναντήσαμε τους συμμαθητές μας και, όταν φτάσαμε στην παραλία, είδαμε και τη δασκάλα μας. Εκείνη μας πρότεινε να βουτήξουμε στον βυθό όπου συναντήσαμε τον Φύκιο Ποσειδώνιο, της γνωστής οικογένειας του Ποσειδώνα. Παίξαμε μαζί του τα αγαπημένα μας παιχνίδια και μας έμαθε κι αυτός τα δικά του. Φυσικά του κάναμε και τις ερωτήσεις μας και του δώσαμε την υπόσχεση πως θα τον βοηθήσουμε όσο πιο πολύ μπορούμε ώστε να ξαναβρεί την υγεία του και να γλιτώσει από την τύφλωση που τον απειλεί. Γιατί είναι γνωστό πως ο Φύκιος Ποσειδώνιος κινδυνεύει από ολική τύφλωση, εξαιτίας της ρύπανσης των θαλασσών.
ΛΕΞΕΙΣ ΚΛΕΙΔΙΑ
Θεατρικό παιχνίδι, θάλασσα, βυθός, ψάρια, φύκη
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Θέατρο για τα παιδιά δεν είναι μόνο η παράσταση, είναι μια διαδικασία πολύπλοκη, κοινωνική, βαθύτατα παιδευτική, που αγγίζει αρχέτυπες ανάγκες του ανθρώπου για δράση (παιχνίδι), παραλλαγή και θέαση του κόσμου.
Η θεατρική παιδεία δεν εξαρτάται από την ποσότητα των παραστάσεων και δεν προσφέρεται μόνο από την διεξαγωγή παραστάσεων. Η θεατρική παιδεία πρέπει να φτάνει μέχρι το σημείο που διαμορφώνει τον αυριανό ευαισθητοποιημένο και ενεργοποιημένο θεατή. Με το θεατρικό παιχνίδι το παιδί βιώνει μια δημιουργική περίοδο, απελευθερώνεται η φαντασία του, επικοινωνεί και καλλιεργεί τις ανθρώπινες σχέσεις.
Το παιδί μέσα από το θεατρικό παιχνίδι ανακαλύπτει παίζοντας έναν ρόλο. Διαλέγει έτσι έμμεσα έναν τρόπο επικοινωνίας και έκφρασης. Διαλέγει έναν τρόπο «ερμηνείας» πιο πολύ από διαίσθηση παρά γιατί κάποιος ενήλικας του τον έδειξε και του δίδαξε τι, πώς και γιατί να το κάνει. Άλλωστε με αυτή τη μορφή εμφανίζεται το θεατρικό φαινόμενο στις αρχέγονες μορφές του. Δεν γεννήθηκε το θέατρο επειδή κάποιος αποφάσισε να γράψει ένα έργο αλλά όταν οι άνθρωποι ανακάλυψαν την ανάγκη να επικοινωνήσουν μέσα από έναν ρόλο, με κάποιο άλλο πρόσωπο, πνεύμα ή θεό. Μετά από αυτό ήρθε η ανάγκη για θεατρικά κείμενα ώστε να υπάρχει σύνδεση μεταξύ κάποιων ρόλων και να δημιουργηθεί έτσι ένα ολοκληρωμένο θεατρικό έργο.
Θεατρική αγωγή στο νηπιαγωγείο και στο δημοτικό σχολείο, μπορεί να γίνει μέσα από μηχανισμούς που είναι οικείοι για το παιδί, όπως είναι το παιχνίδι. Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να βοηθήσουμε το παιδί να προσεγγίσει τη θεατρική πράξη. Το «εργαλείο» λοιπόν που πρέπει να χρησιμοποιεί ο παιδαγωγός για να δουλέψει με τα μικρά παιδιά δεν είναι άλλο από το παιχνίδι, το οποίο αποτελεί πρωτογενές και ουσιαστικό κίνητρο για μάθηση.
Το παιχνίδι είναι μια φυσική ανάγκη για μικρούς και μεγάλους. Γυμνάζει το μυαλό και το σώμα, δημιουργεί αίσθημα ευχαρίστησης, διασκεδάζει, κάνει τους ανθρώπους να νιώθουν δημιουργικοί και αναπτύσσει την κοινωνικότητα. Μέσα από αυτό τα παιδιά έχουν την δυνατότητα διεξόδου, ενώ παράλληλα μπορούν πολύ εύκολα να προσεγγίσουν την τέχνη σε όλες τις μορφές της.
Οι ρίζες του παιχνιδιού, όπως και της τέχνης, είναι πανάρχαιες και μάλιστα αρκετές φορές ταυτίζονται. Αν ανατρέξουμε στις ρίζες του κάθε παιχνιδιού θα βρούμε σε αρκετά από αυτά αρχέτυπες μορφές τέχνης, τελετουργίας, μύθων και παραδόσεων που τις έχουμε ακόμα και στις μέρες μας με κάποιες παραλλαγές.
Tι είναι όμως το παιχνίδι και πώς μπορεί να ερμηνευθεί; Δεν υπάρχει ένας ξεκάθαρος ορισμός ούτε μια και μοναδική θεωρία που να μπορεί να εξηγήσει τον ρόλο του παιχνιδιού στη μάθηση και ανάπτυξη του παιδιού. Είναι ένα σύνθετο και πολύμορφο φαινόμενο που περιλαμβάνει διαφορετικές πράξεις, προσανατολισμούς και εκδηλώσεις. Διάφοροι επιστήμονες, προσπαθώντας να ερμηνεύσουν τη φύση, τη σημασία και τη θέση του παιχνιδιού στη ζωή του παιδιού ανέπτυξαν διάφορες ερμηνείες:
«Το παιχνίδι είναι η δραστηριότητα μέσα από την οποία τα παιδιά καλύπτουν όλες τις αναπτυξιακές τους ανάγκες» (Μaxim, 1989).
«Το παιχνίδι είναι αυτή η συναρπαστική δραστηριότητα στην οποία συμμετέχουν υγιή παιδιά με ενθουσιασμό και ανεμελιά» (Scales et al., 1991).
«Το παιχνίδι είναι μια δραστηριότητα, κατευθυνόμενη από το παιδί, το «νόημα» της οποίας έχει σημασία για το ίδιο και όχι η κατάληξή της» (Kostelnik, Soderman & Whiren, 1993).
«Το παιχνίδι είναι η πραγματοποίηση της μάθησης μέσα από την πράξη» (Feeney, Christensen, & Moravcil, 1996).
Το παιχνίδι ωστόσο συνυπάρχει κυρίως με το θέατρο, μιας και κάθε παιδί, όταν παίζει, «ερμηνεύει» έναν ρόλο. Ακόμα, στο θεατρικό παιχνίδι το παιδί ανακαλύπτει καινούργιους τρόπους έκφρασης που το βοηθάνε να επικοινωνήσει με το περιβάλλον του, κινείται σε επίπεδα ψυχολογικά, κοινωνικά, εκπαιδευτικά και καλλιτεχνικά. Το παιδί παίζοντας ένα θεατρικό δρώμενο – έναν ρόλο που διάλεξε μόνο του, επιλέγει έναν τρόπο έκφρασης και ερμηνείας περισσότερο από διαίσθηση, παρά γιατί κάποιος ενήλικας του είπε ΤΙ και ΠΩΣ να παίξει. Αυτή η διαίσθηση όσο εμπλουτίζεται, όσο ο ρόλος γίνεται «μέσο επικοινωνίας» με τους άλλους, αποκτάει μια άλλη διάσταση για την ψυχοκινητική κατάσταση του παιδιού. Το θεατρικό παιχνίδι είναι μέσο απελευθέρωσης της φαντασίας, ευαισθητοποίησης και καλλιέργειας της ψυχοκινητικής έκφρασης. Βασικός σκοπός δεν είναι πώς το παιδί θα κάνει τέλειες μηχανικές κινήσεις, ρυθμικές ή μελωδικές εκφορές του λόγου, θ’ αποστηθήσει ένα κείμενο και θα το απαγγείλει, αλλά το πώς θα εκφράσει, τις καταστάσεις και τους ρόλους, με τον δικό του τρόπο, εντελώς υποκειμενικά και αβίαστα. Με κυρίαρχο το παιχνίδι και την αισθησιοκινητική δράση, το παιδί φτάνει σε ένα σημείο αυτοέκφρασης.
Συνεπώς σκοπός της Θεατρικής Αγωγής και του Θεατρικού Παιχνιδιού δεν είναι να διδάξει τα παιδιά να παίζουν θέατρο ή το πώς θα εμφανιστούν στη σκηνή, αλλά να προετοιμάσει τον αυριανό ευαισθητοποιημένο και ενεργοποιημένο θεατή. Στο κέντρο τους βρίσκεται η σωματική έκφραση, ο αυτοσχεδιασμός, η εκμετάλλευση του τυχαίου, το αυθόρμητο.
Με κύριο παράγοντα το παιχνίδι, την αισθησιοκινητική δράση και την αυτοέκφραση τα παιδιά καταλήγουν σε ένα δρώμενο που δεν είναι υποχρεωτικό να το εκφράσουν μόνο με τον λόγο. Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία για τα παιδιά και ειδικά για εκείνα που δεν μπορούν πάντα με τον λόγο να εκφράσουν τα συναισθήματά τους. Για αυτό έχει παρατηρηθεί πως ύστερα από συστηματική εφαρμογή της θεατρικής αγωγής σε παιδιά που παρουσιάζουν προβλήματα λόγου, ο γλωσσικός κώδικας βελτιώνεται (Κουρετζής, 1989).
Ο Θόδωρος Γραμματάς (2001) καταγράφει τα οφέλη που μπορεί να προσφέρει το θέατρο ως συλλογική, ελεύθερη, ευχάριστη αισθητικο-καλλιτεχνική και ψυχο-παιδαγωγική δραστηριότητα, απόλυτα ενταγμένη και ολοκληρωμένη μέσα στο πλαίσιο του Σχολείου και του εκπαιδευτικού συστήματος τόσο με τη μορφή του ειδικού διδασκόμενου μαθήματος, όσο και της αυτόνομης καλλιτεχνικής δημιουργίας. Μία τέτοια παρουσία του θεάτρου στο Σχολείο μπορεί να συμβάλλει στη διαμόρφωση ενός σχολικού κόσμου που ευνοεί την ολοκληρωμένη ανάπτυξη της προσωπικότητας των μαθητών, ενισχύει και ενθαρρύνει την έκφραση των λανθανόντων γνωρισμάτων του χαρακτήρα τους, στηρίζεται στη σωστή επικοινωνία μεταξύ διδασκόντων και διδασκομένων, αποσκοπεί στη δημιουργία ελεύθερων ατόμων με πνευματική υποδομή, αισθητική καλλιέργεια, συναισθηματικό πλούτο, κοινωνική συνείδηση και πολιτισμική ταυτότητα. Τόσο η διεθνής βιβλιογραφία, όσο και η εμπειρία των εκπαιδευτικών μέσα στα σχολεία καταδεικνύουν το θέατρο ως σημαντικό εργαλείο μάθησης, ως δρόμο που οδηγεί το παιδί στην κατάκτηση της γνώσης του κόσμου, αλλά και του εαυτού του με τρόπο ευχάριστο, δημιουργικό, διασκεδαστικό.
ΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΣΤΟΧΟΙ
Στόχοι των «παιχνιδιών στον βυθό» επισημαίνονται οι εξής:
- Να γνωρίσουν οι μαθητές τη θάλασσα και τους ήχους της
- Να μάθουν να εκφράζονται κινητικά
- Να μάθουν να δουλεύουν σε ζευγάρια
- Να μάθουν να εκφράζονται μέσω της παντομίμας
- Να γίνουν όλοι οι μαθητές μια ομάδα και να συνεργαστούν μεταξύ τους
- Να παίξουν το παιχνίδι της μεταμόρφωσης
- Να μάθουν τα ζώα και τους οργανισμούς που ζουν στη θάλασσα
- Να καταφέρουν να συνεργαστούν σε μικρές ομάδες των δυο ατόμων και να συγχρονίσουν τις κινήσεις τους
- Να μάθουν να χρησιμοποιούν τα μουσικά όργανα και να τα χτυπούν με τον ρυθμό της μουσικής που ακούνε
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΔΡΑΣΕΩΝ
1η δράση: Ο βυθός
Αρχικά διαμόρφωσα τη σχολική αίθουσα ώστε να μοιάζει με βυθό. Στο πάτωμα τοποθέτησα μπλε πανιά και αντικείμενα του βυθού. Όμως το μάθημα ξεκίνησε από την αυλή του σχολείου. Λίγο πριν χτυπήσει το κουδούνι, κι ενώ τα παιδιά βρίσκονταν στο προαύλιο, τους μοίρασα από ένα κομμάτι μπλε σελοφάν και τους ζήτησα να το φέρουν μπροστά στο πρόσωπό τους, να κοιτάξουν μέσα από αυτό και να παρατηρήσουν πώς αλλάζουν οι χρωματισμοί της αυλής.
Στη συνέχεια άνοιξα την πόρτα της αίθουσας και, ένα ένα, τα παιδιά μπήκαν στην τάξη – βυθό. Καθένα διάλεξε ένα σημείο, όπου κι έμεινε ακίνητο.
Όταν όλα τα παιδιά μπήκαν μέσα στην αίθουσα, τους έδωσα λίγο χρόνο για να παρατηρήσουν τον χώρο με την υπόκρουση ήρεμης, χαλαρής μουσικής. Έπειτα τα καθοδήγησα να αρχίσουν να κινούν μόνο τα χέρια τους σαν να κολυμπούν. Υποδύθηκαν τα ψάρια, τα χταπόδια, τους αστερίες, τις γοργόνες, τα αλογάκια της θάλασσας, όποιο ζωντανό οργανισμό τη θάλασσας ήθελε καθένα, ενώ στη συνέχεια άρχισαν να ανακαλύπτουν τα αντικείμενα που υπήρχαν τοποθετημένα στον βυθό. Τα ακούμπησαν, τα μύρισαν και τα έφεραν στη μέση της αίθουσας. Γύρω τους σχημάτισαν έναν κύκλο και ακολούθησε συζήτηση για τα αντικείμενα αυτά.
Τέλος υποκίνησα τα παιδιά να φτιάξουν το δικό τους παραμύθι, το οποίο και στη συνέχεια το δραματοποιήσαμε όλοι μαζί.
2η δράση, θεατρικό παιχνίδι: Παίζω με τη θάλασσα και το μαγικό μπλε χαλί
Στη μέση της αίθουσας βρίσκονταν απλωμένες τέσσερις μεγάλες μπλε ζελατίνες, ενώ από το cd player ακουγόταν ένα απαλό κομμάτι κλασσικής μουσικής. Ζήτησα από τα παιδιά να κινηθούν με αργό ρυθμό στον χώρο γύρω από τις ζελατίνες και, κάθε φορά που η μουσική σταματούσε, να ακουμπήσουν τις ζελατίνες με διάφορους τρόπους:
● με τις παλάμες
● με το πόδι
● με το κεφάλι
● με την πλάτη
● με τον αγκώνα τους κ.ο.κ.
Χαμηλώνοντας την ένταση της μουσικής, ζήτησα από τα παιδιά να καθίσουν γύρω από τις ζελατίνες. Αφού κάθισαν όλα εμφάνισα ένα κουτί και τους είπα πως το βρήκα έξω από το σπίτι μου, το πρωί, τυλιγμένο με ένα μπλε χαρτί γεμάτο ζωγραφισμένα ψάρια. Ανοίγοντας το κουτί είδα μέσα αυτές τις ζελατίνες που έχουμε μπροστά μας και ένα γράμμα, το οποίο έγραφε: «Αυτά τα τέσσερα κομμάτια είναι από ένα μαγικό χαλί. Μπορούν να σε ταξιδέψουν στα βάθη της θάλασσας». Ρώτησα λοιπόν τα παιδιά αν είναι έτοιμα να ταξιδέψουμε και να γνωρίσουμε τα μυστικά του βυθού της θάλασσας.
Αφού εξασφάλισα τη συγκατάθεσή τους, έβαλα στο cd player ήχους της θάλασσας. Στη συνέχεια βάλαμε όλοι μαζί τα χέρια μας πάνω από το μαγικό χαλί και, με κινήσεις παντομίμας κάναμε πως κολυμπούσαμε. Σιγά σιγά το σώμα μας γλίστρησε πάνω στο χαλί, μεταμορφωθήκαμε σε μικρά και σε μεγάλα ψάρια, γίναμε καβουράκια, δελφίνια, χταπόδια ή ό,τι άλλο σκέφτηκε καθένας. Όταν συναντούσαμε κάποιο άλλο ζώο της θάλασσας το χαιρετούσαμε με ένα σημείο του σώματός μας (πτερύγιο, ουρά κ.α.) και συνεχίζαμε το ταξίδι μας. Κάθε ζώο της θάλασσας έχει τον δικό του ήχο, προσπαθήσαμε να βρούμε τον ήχο μας και τον βγάλουμε να το ακούσουν και οι άλλοι.
Μετά από τόσα παιχνίδια τα ψάρια πείνασαν και άρχισαν να ψάχνουν για το φαγητό αλλά και τη φωλιά τους για να κοιμηθούν μιας και ήταν πια πολύ κουρασμένα. Τα παιδιά ξάπλωσαν πάνω στις ζελατίνες.
Η μουσική σταμάτησε, τώρα το μαγικό χαλί μεταμορφώθηκε σε ένα τεράστιο καράβι, που μας ταξίδεψε (μεταμορφωθήκαμε σε καπετάνιους, ναύτες, επιβάτες κ.ά.). Από το cd player ακούστηκε ο ήχος του αέρα. Φυσούσε πολύ δυνατά. Τα παιδιά όρθια σήκωσαν το μαγικό χαλί και κινήθηκαν στην αίθουσα σαν να τα φυσούσε ο δυνατός άνεμος.
«Πρέπει να προσέξουμε για να μην βουλιάξει το καράβι μας, όμως μη φοβάστε! Ξέρω ένα μαγικό κόλπο που θα μας σώσει. Βάλτε όλοι το μαγικό χαλί κοντά στα μάτια σας. Όταν καταφέρουμε όλοι να δούμε μέσα από αυτό, τότε ο αέρας θα σταματήσει.». Τα παιδιά, αφού έφεραν μπροστά τους τις ζελατίνες, είδαν τα πάντα μπλε. Και τότε σιγά σιγά ο ήχος του αέρα σταμάτησε. Έβαλα να ακούγεται ένα κομμάτι κλασσικής μουσικής και παρότρυνα τα παιδιά να ξαπλώσουν με αργές κινήσεις στο πάτωμα. Όση ώρα τα παιδιά χαλάρωναν, μάζεψα τις ζελατίνες και τις έκοψα σε μικρά κομμάτια. Άφησα ένα κομμάτι δίπλα σε κάθε παιδί. Στη συνέχεια τους ζήτησα να πάρουν τη ζελατίνα στα χέρια τους και, με αργές κινήσεις, να τη φέρουν μπροστά στα μάτια τους και μετά να την απομακρύνουν. Στο τέλος τους είπα πως αυτό που κρατάνε στα χέρια τους είναι ένα μικρό ενθύμιο από το ταξίδι που κάναμε όλοι μαζί στη θάλασσα, ενώ τους πρότεινα να το κρατήσουν για να ενθύμιο.
3η δράση, θεατρικό παιχνίδι: Το καράβι
Έχω πει στα παιδιά να είναι σε μια πλευρά της αίθουσας και για να καθίσουν στον κύκλο πρέπει να πουν μια λέξη που τους έρχεται στο μυαλό όταν ακούν την λέξη «καλοκαίρι». Αφού είπαν όλα τα παιδιά μια λέξη, από το cd player ακούστηκε χαρούμενη μουσική (τύπου circus). Με τον ρυθμό της κινηθήκαμε στην αίθουσα. Με τις λέξεις που είχαν πει τα παιδιά έφτιαξα μια ιστορία, τους την αφηγήθηκα και την κάναμε με κινήσεις π.χ. «Ένα καλοκαιρινό πρωινό ξύπνησα ενώ είχε πάρα πολλή ζέστη. Έκανα ένα δροσερό ντουζ και ετοιμάστηκα να πάω για παγωτό. Καθώς έτρωγα το παγωτό μου, συνάντησα έναν φίλο μου και μου είπε να πάμε για μπάνιο. Έτρεξα σπίτι, έβαλα το μαγιό μου, πήρα την πετσέτα μου και τα παιχνίδια για τη θάλασσα. Φυσικά δεν ξέχασα την ομπρέλα! Στον δρόμο συνάντησα και άλλους φίλους και όλοι μαζί φτάσαμε στη θάλασσα. Αφού ανοίξαμε την ομπρέλα και στρώσαμε τις πετσέτας μας, αρχίσαμε να παίζουμε με την άμμο. Φτάξαμε το πιο όμορφο κάστρο! Ήρθε η ώρα για τη βουτιά μας, μπήκαμε στη θάλασσα, κολυμπήσαμε, παίξαμε και όταν πια είχε περάσει αρκετή ώρα, βγήκαμε, ντυθήκαμε και γυρίσαμε σπίτι όπου φάγαμε το πιο ωραίο καρπούζι του καλοκαιριού!»
Αφού τελειώσαμε με την ιστορία μας, έβαλα στο cd player ήχους της θάλασσας και ζήτησα από τα παιδιά να κινηθούν ανάλογα με τον ήχο που ακούγανε. Μπορούσαν να είναι όρθια, καθιστά ή ξαπλωμένα. Στην επόμενη φάση έβαλα ήχους από αέρα και επαναλάβαμε τη διαδικασία, όπως την περιέγραψα πιο πάνω.
Όταν η μουσική σταμάτησε και τα παιδιά χωρίστηκαν σε ζευγάρια, από το cd player ακούστηκε ο ήχος από τα κύματα. Το ένα παιδί έγινε το κύμα και το άλλο ο αέρας. Το «κύμα» πρέπει να κινηθεί σύμφωνα με το φύσημα του «αέρα» (απαλά – άγρια – δυνατά). Σε κάθε ομάδα έκαναν και τα δύο παιδιά τόσο τον ρόλο του κύματος όσο και του αέρα.
Όταν η μουσική σταμάτησε, ακούστηκε η «θάλασσα» του Σπανουδάκη. Τώρα κάθε παιδί έπρεπε να βρει το ακρογιάλι του και να μείνει εκεί, ακίνητο, σε όποια στάση ήθελε (όρθιο, καθιστό, ξαπλωμένο). Κλείσαμε τα μάτια και ονειρευτήκαμε ένα καράβι. Όση ώρα τα παιδιά είχαν κλειστά τα μάτια, άφησα δίπλα σε καθένα από ένα χάρτινο καραβάκι. Αφού άνοιξαν τα μάτια τους κάθισαν σε κύκλο κρατώντας τα καράβια τους. Ακούσαμε το τραγούδι του Βασίλη Παπακωνσταντίνου «ένα καράβι, παλιό σαπιοκάραβο» αρκετές φορές, κάνοντας κάθε φορά τα εξής με τη σειρά:
● χτυπήσαμε παλαμάκια με τον ρυθμό της μουσικής
● χτυπήσαμε τον ρυθμό στα γόνατά μας
● με τα μουσικά οργανάκια (μαράκες, ντέφια, ξυλάκια, τύμπανα, κουδουνάκια) χτυπήσαμε στον ρυθμό της μουσικής
● τραγουδήσαμε ψιθυριστά
● τραγουδήσαμε δυνατά
● τραγουδήσαμε και χορέψαμε κρατώντας τα καραβάκια μας
Στο τέλος του μαθήματος τα παιδιά ζωγράφισαν τα καράβια τους και τα διακόσμησαν με ό,τι υλικά υπήρχαν στην αίθουσα.
4η δράση, θεατρικό παιχνίδι : Παίζουμε με τον Φύκιο Ποσειδώνιο
Τα παιδιά κάθονται σε κύκλο. Με τη μουσική που ακούγεται σηκώνονται και χορεύουν. Μόλις η μουσική σταματήσει, μένουν ακίνητα. Στο σημείο που βρίσκεται το κάθε παιδί ξαπλώνει και «κοιμάται».
Όταν ακουστεί μουσική σιγά σιγά τα παιδιά ξυπνάνε, τρίβουν τα μάτια τους, τεντώνονται. Ανοίγουν το παράθυρο και ο ήλιος τα «τυφλώνει». Ο καιρός, επιτέλους, είναι υπέροχος! Πάνε στο μπάνιο και πλένουν τα δόντια τους, το πρόσωπό τους, χτενίζονται κι επιστρέφουν γρήγορα στο δωμάτιό τους. Βάζουν το μαγιό τους, τα ρούχα, τα παπούτσια και ετοιμάζουν την τσάντα με τα πράγματα που θα χρειαστούν στη θάλασσα (βατραχοπέδιλα, μπρατσάκια, πετσέτα, μάσκα, φαγητό, νερό). Τρώνε το πρωινό τους και φεύγουν από το σπίτι.
Στον δρόμο συναντούν τους φίλους τους, τους χαιρετούν και πάνε όλοι μαζί στην παραλία. Μόλις φτάνουν, βλέπουν τη δασκάλα τους από μακριά να έρχεται προς το μέρος τους. Τη χαιρετούν και τη φωνάζουν να κάτσει κοντά τους. Εκείνη προτρέπει τους μαθητές της να βουτήξουν όλοι μαζί στη θάλασσα, για να συναντήσουν έναν φίλο τους.
Το νερό είναι όμως λίγο κρύο κι έτσι αρχίζουν να πιτσιλούν ο ένας τον άλλο. Όταν πλέον νοιώθουν έτοιμοι, βουτάνε στη θάλασσα. Η δασκάλα παρακινεί τα παιδιά να πάνε πιο βαθιά! «Μα να τος! Είναι ο φίλος μας, ο Φύκιος!». Κάθονται όλοι γύρω του σε έναν κύκλο και τον χαιρετάνε, τον ρωτάνε ποιο είναι το αγαπημένο του παιχνίδι και, όλοι μαζί παίζουν. Παίζουν όμως μαζί του και τα δικά τους αγαπημένα παιχνίδια, όπως κρυφτό και κυνηγητό. Στο τέλος εκείνος τους ζητάει να κάτσουν γύρω του και να παίξουν το παιχνίδι με τα φύκη (μπερδεύουν τα χέρια τους μαζί με τα φύλλα του).
Η ώρα όμως περνά γρήγορα και τα παιδιά πρέπει να γυρίσουν σπίτι τους. «Γεια σου Φύκιε, θα ξαναέρθουμε!», αποχαιρετούν τον φίλο τους και βγαίνουν από τη θάλασσα. Σκουπίζονται, ντύνονται, αποχαιρετιούνται μεταξύ τους και επιστρέφουν σπίτια τους.
ΑΝΑΦΟΡΕΣ
Άλκηστις (2000). Η δραματική τέχνη στην εκπαίδευση. Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα. Αθήνα
Γκόβας, Ν., (2002.) Για ένα νεανικό δημιουργικό θέατρο: ασκήσεις, παιχνίδια, τεχνικές. Εκδόσεις Μεταίχμιο. Αθήνα
Γουργιώτου, Ε. (2009). Παιχνίδι και μάθηση: Αλληλένδετες έννοιες στην προσχολική πρακτική, περ. Δελτίο, Άνοιξη-Καλοκαίρι 2009, 42, 3-7 (Περισσότερα μπορείτε να δείτε εδώ. Τελευταία πρόσβαση 13/5/2015).
Πυργέλη, Δ. (2014). Καπετάνιος στην μπανιέρα. Εκδόσεις Καλειδοσκόπιο
Φανουράκη, Κ. (2011). Η Νεράιδα Πραλίνα και το Μαγικό Φουντούκι. Εκδόσεις Amusic Freeater
Κουρετζής, Λ., (1989). Το Θεατρικό Παιχνίδι: κάποιες παιδαγωγικές και Θεατρολογικές Προσεγγίσεις. Περιοδικό Διαβάζω, 214
Κουρετζής, Λ. (2008) Το θεατρικό παιχνίδι και οι Διαστάσεις του, εκδ: Ταξιδευτής. Αθήνα
Γραμματάς, Θ. (2001). Διδακτική του Θεάτρου. Εκδόσεις Τυπωθήτω. Αθήνα.